Britse leger verliest 287 computers en de rest…

Hadden we het gisteren al over een onderzoek waaruit de schrikbarende cijfers naar voren kwamen over USB-sticks en het verlies daarvan in Engeland? Dan kunnen we daar vandaag mooi bij aansluiten met het volgende bericht.

Het Britse ministerie van Defensie is de afgelopen achttien maanden 287 computers kwijtgeraakt. Het ging om 188 laptops en 99 desktops. Ook verdwenen 72 harde schijven en 73 USB-sticks. Toch valt de schade volgens de defensiesecretaris mee, aangezien de apparaten versleuteld waren of over andere beveiligingsmaatregelen beschikten.

Naast de computers raakte het ministerie ook 150 back-up tapes, achttien mobiele telefoons, tien BlackBerry’s en 194 cd’s en dvd’s kwijt. Volgens secretaris Andrew Robathan werken er meer dan 250.000 mensen voor het ministerie en is het daardoor onvermijdelijke dat materiaal verloren raakt (bron).

Met 250.000 medewerkers is het inderdaad onvermijdelijk dat er materiaal verloren raakt. De vraag is alleen welke aantallen nog acceptabel zijn en welke maatregelen je genomen hebt om de informatie op die apparatuur te beschermen. Zo te lezen hebben ze daar over nagedacht en zijn het slechts de lege hulzen die verloren zijn. De informatie er op (die vele malen meer waarde vertegenwoordigd dan de apparatuur zelf) is blijkbaar niet te lezen.

Toch zit hem daar natuurlijk ook een groot risico. De informatie is nu misschien niet te ontcijferen en wellicht kan Jan met de korte achternaam dat in de toekomst ook niet. Maar hoe zit het met de serieuzere partijen? Hoe zit het met buitenlandse overheden die over veel meer mogelijkheden beschikken? Kunnen die de informatie ook niet uitlezen? En weten we dat echt zeker?

Wie zegt me dat die informatie niet toch ontcijfert kan worden en wie zegt me dat de informatie niet in vreemde handen terecht is gekomen? Lijkt misschien ver gezocht (en hopelijk zit ik er ook volkomen naast), maar bekijk het eens op kleinere schaal.

Hoe weet je nu bijvoorbeeld zeker dat je thuis pc echt veilig is? Eerlijk is eerlijk, dat weet je eigenlijk niet. Je hoopt het en zolang het apparaat geen vreemde kuren vertoond ga je er dan ook maar vanuit. Maar hoe komen er dan zo vaak foto’s op straat die men toch liever privé had gehouden? De kans is niet zo groot dat jij een specifiek target bent maar als je voordeur open staat dan zou je zomaar slachtoffer kunnen zijn (zonder dat je het weet).

Dat zelfde geldt voor de netwerken van bedrijven (groot en klein) en we kunnen wel allerlei vulnerability scans uitvoeren, maar ook dat geeft geen 100% garantie. Kortom: ik hoop voor de heer Robathan dat hij gelijk heeft en in de toekomst ook gelijk blijft houden. Zeker weten zullen we het nooit, dus laten we er ons verder ook maar niet onnodig druk om maken.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.