Een begrip dat ik de laatste paar weken steeds meer in het nieuws zie verschijnen en het kan zeker geen kwaad om daar flink aandacht aan te besteden: “grooming”.
Voor diegene die het niet weten, hier eerst maar even de definitie volgens Wikipedia:
Grooming is het benaderen van en contact leggen met kinderen door een pedofiel met als uiteindelijke doel het mogelijk maken van seksueel contact door de seksuele drempels en remmingen van het kind te verlagen (bron).
Het onderstaande nieuwsbericht geeft ons iets meer inzicht in de cijfers:
Uit een onderzoek van ROC-studenten in Utrecht blijkt dat vier op de vijf jongeren jonger dan 20 jaar op internet niet veilig werken. Back-ups maken ze bijna nooit, om hun privacy bekommeren ze zich niet en voor al hun accounts gebruiken ze hetzelfde wachtwoord (bron).
Het is van belang om de jongeren te wijzen op risico’s als grooming. Dat kan natuurlijk door de ouders gebeuren, maar wat mij betreft ligt daar ook een mooie gelegenheid voor de scholen. Zij kunnen de discussie tussen de jongeren onderling laten plaatsvinden. Dan moeten de leerkrachten of docenten zelf natuurlijk wel weten waar ze het over hebben. En misschien zit daar wel het grootste struikelblok: de techniek gaat zo snel, de risico’s veranderen wellicht nog wel sneller en de docenten houden het allemaal niet meer bij.
Als er dan toch onderzoeken worden uitgevoerd door ROC-studenten dan zouden ze misschien ook eens moeten onderzoeken hoe het bewustzijn bij de docenten is. Wat weten zij eigenlijk van de nieuwe media, wat weten zij eigenlijk van de nieuwe risico’s? Als zij er onvoldoende van weten dan kunnen ze het ook onvoldoende overbrengen. Dan wordt het eerst tijd voor de docenten om terug te gaan naar de schoolbanken voor een lesje: de risico’s van nieuwe media (het lijkt me trouwens wel een leuke uitdaging, mocht jij dit idee dus verder oppakken dan wil ik je daar graag bij helpen).
Maar ook de ouders mogen we natuurlijk niet links laten liggen. Nee, ook de ouders moeten hier een rol in vervullen. Een mooi startpunt kan zijn: http://mijnkindonline.nl/. Maar hier eindigt de zoektocht naar informatie niet, nee, hier begint hij pas.
Het moraal van dit verhaal? Eigenlijk is het moraal dat als je kinderen hebt je extra goed bij de les moet blijven en vooral niet moet denken: “dat gebeurt mijn kind niet”. En als je dan toch hiermee bezig bent, is het misschien wel zo sociaal om andere ouders (die minder bewust zijn) hier ook op te wijzen.
Ik heb voor nu in ieder geval mijn steentje weer bijgedragen, het is aan jou om het steentje verder op te pakken.